Bijna ieder mens heeft wensen en dromen over de toekomst. Vaak zijn dit abstracte ideeën die nog vaker op de plank blijven liggen. Oudere mensen hoor je vaak zeggen had ik maar… gevolgd door een diepe zucht. Een heel natuurlijk fenomeen wat wij terug zien bij heel veel mensen. De vraag is echter wel waarom wij dit normaal vinden. Hoe komt het eigenlijk dat veel wensen en dromen niet verder ontwikkeld worden tot concrete stappen?

In mijn eigen proces in de afgelopen 40 jaar ontdekte ik dat dit mij ook overkwam. Zoveel plannen, zoveel ideeën maar heel vaak weinig resultaat. Natuurlijk was het makkelijk om van alles de schuld hier aan te geven. Ik was te druk. De kinderen hadden teveel aandacht nodig. Ineens had ik een ander en beter idee. Mijn dromen zijn toch te groot om uit te voeren. Doordat die persoon zoveel aandacht vroeg heb ik er niets mee gedaan. Niemand wilde met mij meedoen dus deed ik het maar niet. De economie is zo slecht nu heeft het geen zin om iets te doen.

Hoe kan ik … is abstract en draagt bij aan uitstel en afstel.

Allemaal uitvluchten die ertoe bijdroegen dat ik eigenlijk geen stap verder zette in mijn leven. Toen, rees bij mij de grote vraag. Hoe komt het toch dat ik al mijn plannen op de plank laat liggen? Waarom heb ik niet de discipline deze uit te voeren? Waarom is het zo makkelijk om mijzelf te foppen? Wil ik wel echt veranderen of hou ik mijzelf voor de gek. Om hier een antwoord op te vinden besloot ik in mijn eigen leven op zoek te gaan. Ik wilde namelijk voorkomen dat ik later zou moeten zeggen: “Had ik maar… zucht!”

Tijdens mijn onderzoek viel mij al vrij snel 1 ding op. Er ontstond een idee, plan of droom en daar dacht ik over na. In eerste instantie was ik enorm enthousiast maar vaak verdween dit gevoel als sneeuw voor de zon. Ik bleef hangen in de denk fase en kwam eigenlijk niet tot handelen en uitvoeren. Maar waarom, want zo slecht zijn mijn plannen toch niet?

Na de enthousiasme fase ontstond het volgende patroon. Ik begon mijzelf vragen te stellen. Hoe kan ik zorgen dat mensen met mij mee gaan doen? Hoe kan ik bereiken dat ik meer inkomen heb? Hoe kan ik zorgen dat ik gelukkiger word? Hoe krijg ik mijn kinderen meer gemotiveerd? Hoe kan ik dit product op de markt zetten. Meestal gevolgd door wat negatievere gedachten. Hoe zouden andere mensen naar mijn idee kijken? Hoe zouden mensen reageren als ik dit zou doen? Hoe vinden mensen mijn product? Hoe doen anderen dat eigenlijk?

Zoveel mogelijkheden die allemaal in de toekomst kunnen!

Het voordeel van de hoe vragen is dat je er duizenden antwoorden op kan verzinnen. Positieve antwoorden en negatieve antwoorden. Allemaal antwoorden waar je lekker in kan blijven hangen en waarmee je al snel je eigen droom/wens/plan om zeep gaat helpen. Hoe? nou dat is bijna onmogelijk natuurlijk want… Er kan van alles tegen zijn, als rem werken en de mening van anderen zal ook wel niet mals zijn. Nou, hoe kan ik dit bereiken? Waarschijnlijk niet dus laat maar zitten. Hoe kan ik? Nou waarschijnlijk zou ik… om het vervolgens niet doen.

Tijd voor verandering want ik vond het eigenlijk bezopen dat ik zo omging met mij zelf. Uitstel = afstel en eigenlijk houd ik daar niet van. Eigenlijk geïnspireerd door een filmpje begon ik anders met mijn plannen & dromen om te gaan. Ik nam me zelf voor om de hoe kan ik vraag te vervangen met “Wat kan ik nu doen om… “. Want, bij de hoe vraag bleef alles abstract maar bij de wat kan ik nu vraag werd alles in eens concreet.

Wat kan ik nu doen? Heel veel eigenlijk!

Zo vroeg ik mijzelf altijd af, hoe kan ik coach worden en een praktijk beginnen? Er waren heel veel antwoorden mogelijk maar daarna gebeurde er niet veel. Toen ik mijzelf vroeg: “Wat kan ik nu doen om coach te worden en een praktijk te beginnen?” Kwamen er antwoorden met een andere toon. NU kan ik kijken of er een opleiding is die ik nodig heb. (die was er). Nu kan ik mij dus inschrijven voor die opleiding en gaan werken richting mijn doel! (dat heb ik gedaan).

Toen de opleiding begon, kon ik NU beginnen met leren en proef cliënten. De opleiding liep verder richting het einde en mijn vraag veranderde. Wat kan ik nu doen om een praktijk te beginnen? NU kan ik gaan praten met mensen die daar verstand van hebben. Nu kan ik mij oriënteren op de bedrijfsvorm. Nu kan ik onderzoeken of ik met iemand samen wil werken. NU kan ik samen met die persoon plannen maken en stappen zetten.

Iets wat al heel lang aan het sluimeren was, kwam ineens tot leven. Van hoe kan ik .. naar wat kan ik nu en alles kwam in een stroom versnelling. De wat kan ik nu vraag kwam steeds vaker naar voren. Inmiddels mijn opleiding afgerond maar het voelde nog niet bevredigend. Dus wat kan ik nu hieraan doen? Mijzelf direct inschrijven voor een specialisatie opleiding. Wat kan ik nu doen met die praktijk? Verdere stappen zetten en beginnen aan de website en de marketing. Eigenlijk werd deze kleine verandering 1 groot bruisend avontuur waar ik NU nog steeds in zit terwijl ik dit blog schrijf. Door simpelweg de vraag te veranderen werd ik van passief heel actief en begon ik te geloven in mijn plannen en dromen.

Van passief naar actief door het veranderen van een simpele vraag!

De afgelopen weken heb ik meermaals de wat kan ik nu vraag gesteld met als gevolg dat er afspraken gepland staan. Met een financieel adviseur, met de notaris, met de kamer van koophandel, met eerste cliënten, met professionals. Enorm motiverend omdat iedere wat kan ik nu zorgt voor een stap dichterbij de verwezenlijking van mijn plannen en droom.

Door de wat kan ik nu vraag te stellen openen wij op 3 mei onze eigen Coach/training praktijk met daarbij horende extra zaken die wij willen bieden. Van jarenlang twijfelen en uitstellen is dit hele idee binnen 1,5 jaar toch ineens gerealiseerd. Natuurlijk kan iemand vragen hoe kan ik.. en natuurlijk zullen er mensen zijn die daardoor actief worden. Gemiddeld genomen blijkt echter dat de hoe kan ik vraag zorgt voor uitstellen en het niet realiseren van mooie plannen en dromen.

Wellicht zijn er wel hoe vraag mensen en wat vraag mensen maar dat zou te veranderen moeten zijn.

Wat kan ik nu doen zorgt voor directe actie omdat het antwoord op die vraag uitnodigt om te bewegen. Nog steeds kan je jezelf foppen natuurlijk maar dat is een hele andere kwestie. Als ik mijzelf nu vraag wat kan ik nu doen om? Dan voel ik blijdschap omdat ik weer een stap kan zetten richting iets waar mijn passie ligt. Wat kan ik nu doen? Dit blog opslaan en verspreiden over mijn netwerk. Benieuwd naar wat anderen daarnaar kijken en het maakt niet uit hoe ze er naar kijken. Het is namelijk iets wat ik met veel trots gedaan heb.

Welke vraagstelling gebruik jij als ik zo brutaal mag zijn?