Opeens viel er een stilte en een gat!

Lieve bezoekers van onze website. Met pijn in ons hart moeten wij helaas iedereen vertellen dat de mede oprichter en eigenaar van Ego Centralis bv helaas op 24 december 2023 is overleden.

Ondanks wat gezondheidsproblemen kwam dit erg onverwachts en het heeft iedereen natuurlijk diep geraakt. Wij hebben eerst de tijd genomen om alle cliënten en direct betrokkenen te informeren. Nu vertellen we het aan de rest van de wereld.

Lieve Han, wij gaan je verschrikkelijk missen en wij hopen dat waar je nu ook bent, je met ons meekijkt!

Zouden jullie onder dit blog jullie wensen, verhalen, condoleances of spreuken als reactie willen delen?

Wij merken dat momenteel veel wensen, opmerkingen, steunbetuigingen, etc versnipperd overal verspreid zijn komen te staan. Het zou mooi zijn, wanneer iedereen kan lezen hoe belangrijk en waardevol Han gevonden is. Zou iedereen die dit blog leest een reactie willen plaatsen?

Het zou ons erg steunen in ieder geval! 

Een klein stukje voor geschiedenis:

Ongeveer 15 jaar geleden heb ik (Jap) Han leren kennen omdat ik een dringende hulpvraag had in mijn gezin. Toen was hij nog eigenaar van Gezinsbegeleiding Autisme en wij hadden forse systeem problematiek. Voor mij was dit toen maar lastig op te lossen omdat ik zelf te kampen had met forse symptomen van een PTSS door een wat heftige jeugd.

Al vrij snel besloot Han om mij te gaan coachen omdat hij vond dat ik het recht zou hebben op een vrijer en fijner leven. Voor mijn gezin werden andere coaches ingezet. Voor mij was dit traject heel lastig want ik had 0 vertrouwen in mensen en al helemaal geen geloof dat het nog goed zou komen in mijn leven.

Ondanks mijn verzet en sabbotage bleef Han mij toch bezoeken en uitnodigen om stapjes te blijven zetten. Langzaam veranderde mijn wantrouwen naar vertrouwen en mijn ongeloof naar geloof. Langzaam kon ik weer in contact met mensen komen zonder ze weg te trappen en dat was erg prettig. In mijn gezin ontstond weer meer rust en kon iedereen weer groeien. Super waardevol allemaal.

Alsof ik opnieuw moest leren schaatsen en Han zich gedroeg als de steunende stoel!

Alles was voor mij onwenning en vreemd. Alsof ik op glad ijs stond en een stoel nodig had om te leren schaatsen. Wat er ook gebeurde ik had altijd iemand naast mij staan die bleef geloven in mij. Iemand die bleef zeggen dat het goed zou komen en die bleef helpen met het groeien richting mijn nieuwe leven.

Zo ging hij mee naar gesprekken, hielp hij met moeilijkheden, leerde mij weer communiceren met mijn partner en kinderen en last but not least zocht hij samen met mij naar mijn talenten. Dit traject wat meer dan 10 jaar heeft geduurd heeft gezorgd dat ik een start kon maken met een nieuw leven waarin ik begreep dat mijn verleden een feit was en dat mijn heden en toekomst door mijzelf ingevuld kon gaan worden.

Han vertrok om zijn dromen na te jagen naar de Filipijnen. Ik ging mijn eigen weg volgen en besloot mensen te gaan helpen als vrijwilliger. Mijn gezin liep goed, iedereen was weer blij en de toekomst begon mij toe te lachen.

+/- 4 jaar geleden was Han weer in Nederland en samen voerden wij een gesprek.

Toen ik Han weer tegenkwam was ik net begonnen aan mijn coaching / Counseling opleiding. Han was onder de indruk van mijn persoonlijke groei en we voerden een gesprek over hulpverlenen. We ontdekten dat wij samen dezelfde visie hadden en vroegen ons af of wij samen een bedrijf konden starten. Het antwoord was ja en op 1 juli 2021 hebben wij trots Ego Centralis opgericht.

“Ik centraal” Het credo wat wij willen bereiken voor al onze cliënten en waar wij vanaf dag 1 ons keihard voor in hebben gezet. We besloten om zorg te verlenen daar waar nodig en wanneer nodig. We wilden vraag gerichte zorg bieden omdat ieder mens uniek is. Wij bedachen dat hulp niet altijd viel tussen 9 en 5 dus gooiden onze hele agenda open. Plus, uitsluiten daar waren we niet goed in dus we besloten om niet snel nee te zeggen bij nieuwe cliënten.

Nou dat hebben we geweten natuurlijk want vanaf dag 1 ontstond er drukte en samen zijn we de mooiste processen die er bestaan aangegaan. Naast mensen gaan staan, denken in mogelijkheden ipv over wat niet kan, zoeken naar oplossingen in situaties waar geen oplossing zou zijn en met een focus richting een mooiere meer vrije toekomst voor al die mooie mensen die wij begeleid/gecoacht hebben.

Vanaf de eerste dag was dit één groot avontuur en een mooie reis. Wij deden waar we goed in waren en dat maakte ons trots.

Zoveel bijzondere mensen, zoveel heftigheid, zoveel crisissen, zoveel vooruitgang, zoveel groei, zoveel bereikt, het is bijna niet te bevatten en zeker niet te beschrijven. HKZ certificaat gekregen, nog wat opleidingen gedaan, een kantoor moeten huren en uiteindelijk groeiden we zo hard dat we ook op zoek moesten naar medewerkers die net zo gek waren als wij.

Ook dat lukte want met Francis, Femke en Ria hebben wij een super mooi team mogen bouwen en maken wij voor veel mensen een belangrijk verschil. Inmiddels 2,5 jaar onderweg hebben we nog meer moois gerealiseerd. De brainsstorm avonden, de lezingen over trauma, gesprekken met de raad voor volksgezondheid, contracten met gemeentes en nog veel meer.

Sommige wijkteam professionals zagen onze kwaliteit en wanneer er casussen waren waar niemand het mee aandurfde zeiden zij : “Oh dan moet je Jap en Han bellen!” Waarna wij, binnen 48 uur aan de slag gingen en samen met de cliënt op reis. Op reis naar een onbekende toekomst maar met een rotsvast vertrouwen dat het goed zou komen. Inmiddels moesten we weer op zoek naar een nieuwe coach want de groei bleef maar bestaan. Jij was bezig met dit proces….

We spraken elkaar vaak en dan zei jij “Vet zeg, ik ben zo trots” en dat maakte mij nog trotser.

Helaas, werd je begin december ziek door wat hart problemen. Zelf gaf je aan dat je snel weer op zou krabbelen en je wilde niets horen van mensen die zeiden dat het niet goed zou gaan. Begrijpelijk ook want we hadden een missie en jij vond dat we nog niet klaar waren hiermee. Je wilde alles doen om weer aan de slag te gaan en het frustreerde je enorm dat dit niet snel genoeg lukte.

Je leek wat op te knappen en daar werd ik heel bij van Han! Wederom begon ik weer te hopen en te geloven dat het goed zou komen en dat uiteindelijk alles weer normaal zou worden.  Maar ja, toen kwam die gitzwarte dag vlak voor kerst. Ik werd gebeld en kreeg te horen dat ik afscheid van je moest komen nemen. Er waren complicaties en je aardse reis zou nog maar kort duren.

Met lood in mijn schoenen en pijn in mijn hart ben ik naar het ziekenhuis gereden. Daar lag je dan, zo kwetsbaar in het grote bed. Je kinderen en vrouw waren aanwezig en iedereen was met stomheid geslagen. Ik heb je nog een laatste knuffel gegeven en mijn laatste wens aan je verteld.

Daarna ben je ingeslapen om nooit meer wakker te worden. Je ging, je liet een gat achter en werd een ster aan de hemel. Als ik naar boven kijk dan weet ik dat je daar bent. Ik hoop dat je nog een keer een knipoog geeft daar van boven.

Tekst gaat verder na de foto

We gaan door met Ego Centralis maar het voelt alsof we weer opnieuw moeten leren schaatsen. Alleen we missen de stoel die er eerst wel was.

Tja, daar staan we dan met een enorme leegte in ons hart. We kijken naar het gat wat is ontstaan en proberen dat te vullen met liefde en compassie. Natuurlijk gaan we door met de missie die we hebben  maar het voelt wel als opnieuw leren schaatsen.

Samen gaan we zoeken naar een nieuwe coach/ambulant begeleider. Samen hebben we al onze cliënten en betrokken partijen ingelicht. Samen hebben we verdriet gedeeld en besloten om door te gaan met jou in ons hart en in onze gedachten.

Hiervoor zullen de aankomende weken langzaam wat dingen gaan veranderen. De website, de social media, de standaard brieven en dat soort dingen. Een pijnlijk en lastig proces maar het moet wel gaan gebeuren.

Vanaf nu is Han fysiek niet meer bij ons en dat moet een plekje gaan krijgen.  Wel gaan we verder met de visie en passie waarmee we 2,5 jaar geleden begonnen zijn aan dit avontuur. Omdat wij vinden dat al onze mooie cliënten dit verdienen en omdat wij weten dat Han van ons niets anders verwacht had.

Rust zacht Lieve Han, je zal ongelofelijk gemist worden! Kijk je met ons mee?