In ons werk werken wij veel met doelen en het weer in beweging krijgen van vastgelopen situaties.

Iedereen die mij persoonlijk kent, weet dat ik in mijn leven al heel veel doelen heb gesteld om uiteindelijk tot hier te kunnen komen. Met tomeloze energie heb ik gewerkt aan deze doelen en heb daarmee bereikt dat ik veel van mijn problemen heb opgelost. Tegen de verwachting in van menigeen, ben ik toch terug in de maatschappij gekomen en inmiddels ook trotse eigenaar van Ego Centralis.

Binnen de (specialistische) ambulante begeleiding en persoonlijke coaching, werken wij ook veel met verschillende doelen stellen. Ons idee is dat we samen met de cliënt hetgeen wat vastgelopen is weer in beweging moeten krijgen. Dit lukt ons samen met deze client heel vaak en inmiddels hebben wij al vele (onmogelijke) doelen bereikt.

Ook hebben wij cliënten zelf weer letterlijk in beweging gekregen omdat zij mede door onze motivatie weer zijn gaan sporten. Zo komen zij onder de mensen, hebben sociale interactie en bereiken hierdoor op een hele mooie manier hun persoonlijke doelen.

Met werkweken tussen de 70 en 80 uur vergeet je zelf gemakkelijk om eigen doelen te stellen.

Vol met ambitie en idealisme werk ik (samen met onze coaches) de klok rond om iedere cliënt van ons zo goed als mogelijk te helpen. In mijn eigen persoonlijke situatie blijkt dat ik vaak vergeet dat ik ook zelf nog doelen zal moeten stellen. Daarnaast, zou wat meer bewegen helemaal geen kwaad kunnen omdat ik erg veel zit. Het meer bewegen kan ook helpen om mijn hoofd leeg te maken zodat ik makkelijker kan verwerken wat ik allemaal meemaak aan heftigheid.

Diep in mijn hart wist ik dat natuurlijk wel maar er was ook een enorme drempel die mij hier al een jaar of 6 van weerhield. Bij de coaches en cliënten stond ik dan ook bekend als sport en bewegen mijder en dat gaf altijd wel weer hele grappige gesprekken. Wandelen? ik? nee dan moet je maar gecoacht worden door Francis, Femke, Marion, Danielle, Ria of Jacoline.  Op mijn auto staat NL en dat betekend niet lopen. Natuurlijk vind ik wel, dat het voor jouzelf als cliënt heel belangrijk is dat je gaat sporten en bewegen. Uiteraard best wel een heftige vorm van cognitieve dissonantie van mij.

Het kon daarom niet uitblijven dat mijn cliënten en mijn coaches begonnen te muiten. Mijn ietwat te grote buikje werd onderwerp van humor en spot. Steeds vaker kreeg ik te horen dat ik een luilak was en dat ik beter het goede voorbeeld kon geven. Eigenlijk was de boodschap dat ik het als eigenaar van Ego Centralis niet kon maken om zelf niets meer te doen met doelen stellen en hier ook naar toe te gaan werken. Ze hadden allemaal gelijk, MAAR……

Ineens bleek dat ik het aller beste was in het bedenken van smoezen en uitvluchten en dat is natuurlijk nooit oke!

Ik werk 70 tot 80 uur per week, ik heb helemaal geen tijd om te sporten. Mijn nekhernia speelt op dus sporten is niet verstandig. In het weekeinde werk ik ook, dus helaas ik kan dan niet mee gaan bewegen. Eerst moet ik mijn eetpatroon wijzigen want het heeft anders toch geen zin. Dat sporten is voor jongere mensen, ik ben al 46 jaar dus dat werkt voor mij niet meer. Iedere dag een andere smoes of uitvlucht en daar heb ik mijzelf de laatste 6 a 7 jaar mee voor de gek gehouden.

Na een goed gesprek met de coaches (met name Marion) en met wat cliënten ontdekte ik, dat er geen ontkomen meer aan was. Het was tijd om weer doelen te gaan stellen en te gaan werken aan het verbeteren van mijn hele slechte conditie. Er was geen ontkomen meer aan en geen uitvlucht te bedenken. Ik Jap, moet gaan sporten en weer doelen gaan stellen zodat mijn vastgelopen situatie weer in beweging komt.

Het erge is dan ook, dat alle cliënten hiervan op de hoogte zijn en iedereen ook onverbiddelijk is. Jij wil dat wij werken aan onze doelen, dus laat jij dan ook maar eens zien dat jij gaat werken aan je eigen doelen. Jij Jap, mag best wel wat meer het goede voorbeeld gaan geven!!  Nou daar sta je dan in het besef dat er geen weg meer terug is en met de hoop dat je jezelf ervan af kan maken met wat fitness oefeningen. Maar helaas…… (check onderstaande video)

(Ja ja, in deze bovenstaande video vind ik het nog wel een uitdaging)

Al heel snel ontstond er een challenge waarvoor ik serieuze doelen moet gaan stellen wil ik deze aan kunnen gaan.

Marion, je weet wel die nieuwe coach die ik laatst heb voorgesteld (klik hier), vond het nodig om een challenge te verzinnen zodat ik ook echt volledig uit mijn comfortzone zal moeten komen. Zij heeft mij 3 maanden gegeven om te zorgen dat ik mijn conditie weer op peil heb, mijn spierkracht teruggevonden heb en dat ik verlost ben van mijn bierbuik. De 2e week van november wil zij namelijk een wedstrijd doen en uiteraard wil zij dan nog van mij winnen ook.

Nu weet iedereen binnen Ego Centralis dat Marion een sportief monster is, die keihard kan trainen op het gebied van kracht en uithoudingsvermogen. Haar challenge is dat ik samen met haar een crossfit programma ga afwerken en dat ik binnen een half uur laat zien, dat ik Marion kan verslaan. Het gemene is, dat iedereen binnen Ego Centralis dit nu ook al weet. De coaches, de cliënten en zelfs sommige wijk professionals. En iedereen loopt zich nu al te verkneukelen omdat ze denken dat ik dit niet ga kunnen halen.

Dus, uit mijn comfortzonde, de verandering aangaan, doelen stellen en terugwerken naar dagelijkse inzet, mijn motivatie opkrikken, eetgewoontes aanpassen, drempels overklimmen en vooral mijn mentale tegenstrevers overwinnen.

Eigenlijk alles wat ik mijn cliënten vertel wat nodig is om verder te komen in hun leven, moet ik nu ineens zelf toe gaan passen. Dit kan natuurlijk niet in de stilte en veiligheid van mijn bureaustoel omdat iedereen meekijkt en hier ook een mening over heeft natuurlijk. Dus, ik besloot de uitdaging aan te gaan en vooral het gevecht met mijzelf aan te gaan om zo deze doelen te kunnen bereiken.

Ik ben begonnen met een aantal sessies met een personal trainer om te bepalen waar ik sta qua conditie en spieren. Na een eerste training bleek, dat ik op -100 sta en dat het niet best gesteld is met mijn lichaam. Tijdens de training merkte ik op dat ik al heel lang niet meer zo gezweet had op dat moment en daarna bleek ik spieren te hebben die ik nog nooit gevoeld had. (Check onderstaande video)

(Tja, nu in deze bovenstaande video piep ik al wel wat anders na mijn eerste training :) )

Toch ga ik de uitdaging aan, omdat ik weet dat mijn cliënten iedere dag zware uitdagingen aan moeten gaan en ik wil laten zien, dat met het juiste geloof, het onmogelijke mogelijk kan worden. Ook al is mijn inzet nu op sportief vlak, het lijkt ook wel een beetje op de situatie toen ik mijn mentale problematiek aan begon te pakken.

De tweede week van november moet ik in een half uur het volgende programma afwerken.

Binnen een half uur moet ik een programma afwerken en ik moet dan nog sneller zijn dan Marion ook. Met 0 conditie en stilstaande spieren op dit moment, heb ik drie maanden de tijd om mijzelf zo te ontwikkelen dat ik deze uitdaging ga winnen.

Binnen een half uur moet ik dan het volgende doen:

• 10 burpees
• 25 push up
• 10 burpees
• 25 push up
• 50 lungees
• 10 burpees
• 25 push up
• 50 lungees
• 100 sit ups
• 10 burpees
• 25 push up
• 50 lungees
• 100 sit ups
• 150 squats.

 

Van 0 tot 100 in drie maanden tijd, is dus een echte uitdaging.

Dus de doelen zijn gesteld al maak ik me wel zorgen over deze uitdaging. Mentaal ben ik mijzelf aan het overtuigen dat ik dit heus wel kan maar er is ook sprake van ongeloof en zelf sabotage. Mijn eetpatroon probeer ik nu al aan te pakken, maar snoep of een stukje worst blijft natuurlijk lekker. Ik zou eigenlijk meer moeten gaan wandelen, maar denk dan, ja daaaag ik werk al 70 tot 80 uur per week, dus dat ga ik niet redden.

Het spel is op de wagen, letterlijk in de vorm van een uitdaging, maar daarnaast ook in mijn hoofd omdat ik ontdek dat ik erg goed ben in het plaatsen van beren en hindernissen op mijn weg. Best lekker om te ervaren dat ik zo goed ben in het foppen van mijzelf, maar toch ga ik ervoor want mijn doelen die gesteld zijn moeten mij naar de overwinning brengen.

De aankomende tijd zal ik vaker een artikeltje schrijven over dit proces zodat iedereen kan zien welke vorderingen ik maak en of ik deze serieuze uitdaging ook echt ga halen. In mijn ogen zal ik wel moeten omdat ik weet dat iedereen meekijkt maar ook omdat ik graag wil winnen natuurlijk. Dat is wel wat mij motiveert!

Wat denken jullie? Gaat Marion, of ga ik deze uitdaging winnen?

 

Uiteraard zien we jullie discussie over doelen, challenge, crossfit, conditie, spieren, etc hieronder graag verschijnen.