Die Murph was toch wel een echte bikkel vinden wij.

Stel je voor, je bent gelegerd in Afghanistan en iedere dag doe je een bepaalde routine. Je loopt 1,6 km hard, je doet daarna 100 pull ups, 200 push ups en 300 squats. Daarna om het af te leren ren je nog een keer 1,6 kilometer hard. Ongelofelijk he? Toch deed Murph dit iedere dag.

De Murph Challenge is een CrossFit workout, opgedragen aan luitenant Michael Murphy, die in Afghanistan om het leven kwam. Het is een eerbetoon aan hem en andere gesneuvelde soldaten. De Murph Challenge is een uitdagende test van uithoudingsvermogen, kracht en mentale weerstand. 

Om een cliënt beter te kunnen begeleiden hadden wij bedacht dat zij meer uit haar hoofd moest en daardoor meer in haar lijf moest komen. Sporten was in onze ogen daarvoor de beste remedie. Dus besloten wij vanuit Ego Centralis samen met haar te gaan trainen voor de Murph Challenge.

Nou dat hebben we geweten dat trainen voor de Murph

Wekelijks hebben we 3 maanden lang minimaal 4 keer getraind. Soms vaker maar in ieder geval niet minder vaak.  Benen, armen, upperbody en conditie. Van gewichtheffen naar deathlifts en van hardlopen naar squats en alles wat hier tussenin zat. Gaandeweg dit proces dachten wij vaak aan Murph want die deed dit dagelijks terwijl wij al kapot liepen te gaan tijdens de trainingen die wij deden.

Maar goed, we zagen onze spieren toenemen, de conditie toenemen en ook merkten we dat we steeds meer moesten gaan eten. Van 3 keer opdrukken gingen we naar 15 keer opdrukken en hiervandaan nam het aantal snel toe. Het optrekken ging van 0 keer naar 3 keer en daarna ondersteund met elastiek en boxen groeide dat aantal gestaag. Het hardlopen bleef een uitputtingsslag maar ook hier merkten wij dat we langzaam vooruitgang aan het boeken waren.

Alleen, zouden we het redden voor 24 mei 2025 om mee te kunnen doen aan de Murph challenge? Dat wisten we nog steeds niet zeker.

24-05-2025 de dag van de Murph.

Om half 9 waren we aanwezig bij de sportschool en keken stoer uit onze ogen terwijl we van binnen nog naar uitvluchten aan het zoeken waren om maar niet mee te hoeven doen. Vandaag was de dag van de Murph challenge en het moment van de waarheid. We kregen nog even een korte briefing en vervolgens nog even tijd om op te kunnen warmen.

Vanaf hier kan ik enkel even voor mijzelf spreken hoe ik het ervaren heb. De Murph challenge waarvan ik vond dat ik hem met goed gevolg moest af kunnen ronden. Wat ik toen nog niet wist was hoe zwaar het in de praktijk zou zijn. De start, de eerste 1,6 km hardlopen begon vrij soepel. Van mijn trainer had ik de opdracht gekregen om mijn hartslag onder de 160 slagen per minuut te houden en ongeveer 7 minuten over 1 km te lopen.

Dit ging goed tot de 1,2 kilometer maar toen liep mijn ademhaling in de soep. Snakkend naar adem en met wiebelende benen met alles wat er in mij zat getracht om de snelheid erin te houden. De laatste 500 meter waren langer qua gevoel dan de eerste 1,2 kilometer. Met alle doorzettingskracht die ik had toch doorgelopen en uiteindelijk na 11 minuten en 55 secondes terug aangekomen in de sportschool. Hoe bizar is dat, ik had 14 minuten gerekend maar hield er gewoon nog 2 over.

Tekst gaat verder na de afbeeldingen

100 pull ups doen best veel pijn ontdekte ik niet veel later.

Daar hang je dan aan een rekstok met in mijn geval mijn voeten in een dun elastiek. Dit elastiek was nodig omdat ik anders nooit tot aan de 100 zou kunnen komen. Nahijgend van het hardlopen met zweet druppelend uit iedere porie begon ik vol goede moed met mijn eerste serie pull ups. Ik had bedacht setjes van 10 te doen en dan elke minuut 1. Nou, dat ging de eerste 3 setjes goed maar al vrij snel ging het aantal keer fors naar beneden. 8, 5 en uiteindelijk zelfs naar 3.

Dikke paniek want ik moest uiteindelijk nog 10 setjes van 3 pull ups en ik moest van mijzelf binnen 10 minuten klaar zijn.  Met de moed der wanhoop heb ik alles gegeven wat er in mij zat. 3 pull ups, even staan losschudden en direct weer 3 pull ups. Het grappige was dat ik hierdoor weer tijd begon in te halen want uiteindelijk haalde ik op deze manier 12 keer optrekken per minuut.

Precies in 10 minuten was ik klaar en ik had de neiging om heel hard te gaan juichen. Mijn adem kwam piepend uit mijn keel, mijn lijf voelde als een zinkende baksteen en in mijn hoofd had ik een soort ontploffing aan gedachtes.

Tekst gaat verder na de afbeeldingen

200 keer opdrukken, Murph wat bezielde je?

Volkomen in de war met een lichaam wat protesteerde aan alle kanten op naar de volgende opdracht. Maar 200 keer opdrukken en ik bedacht me dat aan deze foltering vanzelf een einde kwam. Uiteindelijk was het maar een uurtje inzet en dat zou ik natuurlijk gewoon moeten kunnen overleven.

Vol goede moed begon ik aan mijn setjes. 15 keer opdrukken, 12 keer opdrukken, 9 keer opdrukken en zo namen de aantallen per setje heel snel af. Mijn armen stonden in de fik, mijn schouders vielen bijna naar beneden, ik had de neiging om te kwijlen maar ik beet mij door deze ellende heen.

Uiteindelijk heb ik 200 keer opdrukken gered maar vraag me niet hoe. Charmant was het zeker niet en waarschijnlijk zagen de laatste 100 er niet heel fraai uit. Rondom mijn lijf lag overal zweet op de grond en toen ik water dronk leek dat niet eens te helpen. Maar met een blik op de klok bleek dat ik nog binnen de tijd zat dus ik kon de challenge uiteindelijk nog halen.

300 squats vanuit mijn tenen en met de moed der wanhoop.

Het onderdeel waar ik het meeste vertrouwen in had van te voren bleek echt het zwaarste wat ik ooit had gedaan. 300 squats leek zo simpel, want, gewoon 300 keer een diepe kniebuiging maken en weer door. Nou daar dacht mijn lijf anders over want al vrij snel was ik zo verzuurd dat ik niet meer als 3 squats per setje kon.

3 squats, rust, uitschudden en vervolgens weer 3 squats. Ogen dicht, focussen op de muziek en weer 3 squats. Niet nadenken, losschudden en weer 3 squats. Ik voelde me leeg en wanhopig en had het gevoel dat ik moest spugen. Niet zeuren en door, weer 3 squats. Eindeloos setjes van 3 squats en er kwam voor mijn gevoel geen einde aan.

Bibberende benen, zweten als een otter, een ontploft hoofd en zelfs pijn in mijn hele lijf heb ik doorgezet tot ik het woord squat niet meer kon uitspreken. Op dit moment begon ik een hekel te krijgen aan Murph met zijn rare challenge maar besloot mijzelf niet te laten kennen. Na al dat zwoegen haalde ik het einddoel en had mijn squats erop zitten. 1 blik op de klok en ik zag dat ik op 55 minuten en 20 secondes zat. Ik mocht dus nog gaan beginnen met hardlopen.

Tekst gaat verder na de afbeeldingen

Ter nagedachtenis aan Murph nog 1 keer 1,6 kilometer hardlopen.

Daar ging ik, op weg naar de finish. Nog even 1,6 kilometer hardlopen en dat leek bijna een verademing na al die honderden squats. Echter niets was minder waar want na 50 meter leken mijn benen van elastiek. Zwabberend over de weg, ieder hobbeltje voelend met mijn tong tussen de tanden wilde ik het einddoel behalen.

Tussen hardlopen en wandelend heb ik de route afgelegd en ik was meer dood dan levend. Ik zag niets meer, hoorde niets meer en het enige wat ik wilde was terug naar de sportschool om deze challenge af te sluiten. Nog nooit had ik zo’n prestatie geleverd en ondanks al het ongemak voelde ik me ergens ook wel heel trots.

De laatste meters liep iemand mij tegemoet en die heeft mij schreeuwend de laatste 100 meter laten hardlopen. Bij aankomst keek ik op de klok en de teller stond op 68 minuten en 57 secondes. Binnen de tijd kwam ik aan en ik kon mijn eigen ogen niet geloven.

Tekst gaat verder na de afbeelding

De Murph volbracht, op naar de volgende challenge.

Bij aankomst ben ik eerst op de grond gaan liggen om bij te komen. Ongelofelijk wat was ik moe. Om mij heen kijkend lagen overal mensen naar adem te happen rondom mij op de grond. Iedereen zat stuk maar iedereen was ook trots en voldaan. Dit jaar hadden we de Murph challenge gedaan en ook nog eens binnen de tijd. Hoe bizar is dat? Gewoon getraind, ingezet en ook nog het doel gehaald.

1 ding kan ik met zekerheid stellen. Je gaat bij de Murph Challenge inderdaad uit je hoofd in je lijf. Of, nee, je gaat uit je hoofd en uit je lijf en je ervaart eigenlijk helemaal niets meer. Het is bijna genadig dat niet voelen en denken, totdat….

Het 2 dagen later is en je zoveel spierpijn hebt waardoor je niet eens meer weet hoe je in je auto moet stappen.

Murph, voor ons ben je een held! Jij deed dit iedere dag zonder al het geklaag. Ik geloof niet dat ik dat in mij heb deze routine!!