Wat als sprookjes nu niet uitkomen?
Uit heel veel onderzoeken komt duidelijk naar voren dat de heden ten daagse jeugd nog altijd een toekomstbeeld voor zich ziet waarin trouwen en kinderen krijgen centraal staat. Ze zijn nog altijd op zoek naar het huisje boompje beestje en het stichten van een gezin is daarvoor belangrijk. Wat ons daarin fascineert, is dat er weinig aandacht is voor de eventuele gevolgen van kinderen krijgen. Schijnbaar hebben wij en toekomstige ouders het idee dat opvoeden niet al te lastig is en gaan wij ervan uit dat we wel weten hoe dit moet.
Doorgaans hebben jonge ouders het ook niet echt lastig natuurlijk. Oma’s en opa’s springen graag bij om hun kleinkinderen veelvuldig te kunnen knuffelen. Soms nemen zij of andere mensen uit het netwerk de zorg even over wanneer het wat zwaarder wordt. De hele omgeving staat paraat voor de ouders met allerlei goedbedoelde adviezen. Allemaal mooi zolang je in de grote massa past van gezinnen waar alles soepel verlopen.
Maar, lieve ouders, wat nu als jullie kind “anders” is? Stel je voor dat jullie kind niet past binnen de kaders die we allemaal algemeen aanvaarden. Hoe werkt dat dan eigenlijk?
Deze vraag, wordt van te voren vaak niet besproken en laat staan dat er over nagedacht wordt. Ouders gaan er als vanzelfsprekend vanuit dat er mooie lieve kinderen zullen komen en dat is logisch. Wij hebben er allemaal over gedroomd hoe het zou zijn wanneer we ouders zullen worden. Beelden vanuit onze jeugd over ouderschap zitten in ons systeem. Wij als toekomstige ouders zijn er helemaal klaar voor en kijken reikhalzend uit naar de toekomst. Uiteindelijk is daar het moment jullie worden ouders of jij wordt ouder.
Ineens ontstaat er een andere realiteit. Jullie als ouders ontdekken dat jullie kind “anders” is. Het maakt dan niet uit hoe jullie kind “anders” is. Of het zichtbaar anders is of niet, of het gelijk bij de geboorte duidelijk is of pas later, ergens kom je tot de ontdekking dat er iets “anders” is dan normaal.
Voor jullie als ouders of jou als ouder verandert er dan direct iets. Vaak niet eens heel bewust maar ineens schakelen ouders over naar een soort van zorgstand. Er zal van alles geregeld moeten worden voor het kind wat “anders” is en voor de ouders begint deze zoektocht direct. Je komt dan terecht bij doctoren, psychologen, hulpverleners en vaak in vervolg trajecten. Je komt dan als ouder terecht in een mallemolen waarin je geleefd word en waarin van de verzorgers verwacht word dat ze moeten leveren.
Eenmaal in die mallemolen is er geen ontsnappen meer aan.
Ouders komen dan in een totaal andere wereld terecht. Gesprekken met je partner en omgeving hebben nog wel hun kind als onderwerp maar ze zijn toch anders van inhoud en toon. Mensen in de omgeving zullen er wat van vinden en vele oordelen zullen uitgestrooid worden. Helaas zijn dit soort situaties langdurend en jarenlang zullen ouders keihard moeten werken.
Wij hebben gezien in de afgelopen jaren dat ouders dit traject zonder morren aangaan. Na vele jaren komen jullie als ouders of jij als ouder weer in wat rustiger vaarwater terecht. Stel dat dit jullie gebeurd en je hebt de tijd om weer eens rustig om je heen te kijken. Wat zie je dan? Je partner; al die tijd naast elkaar gestaan in het zorgen maar hoe goed heb je elkaar nu eigenlijk leren kennen? Hoeveel aandacht en tijd hebben jullie voor elkaar gehad? Bij eventueel nog andere kinderen, hoe is jullie aandacht geweest voor hen? Wat is nu eigenlijk de invloed van de hele situatie geweest op hen geweest? Nog belangrijker, jijzelf, hoeveel aandacht heb je gehad voor jezelf?
Veel ouders geven aan dat binnen dit soort situaties met een kind of kinderen die “anders” zijn er bijna alleen maar gekeken word naar de problemen. Eigenlijk zijn er maar weinig mensen die zich interesseren hoe het met de ouders of ouder gaat op dat moment. Veel ouders geven aan zich eenzaam te hebben gevoeld en af en toe best wel eens wat troost hadden willen ontvangen. Helaas, was dit er niet en dat is wat ons betreft ontzettend jammer.
Eigenlijk zou er best wel wat meer aandacht mogen zijn voor die ouders.
In alle gesprekken die wij hebben gevoerd met ouders komt naar voren dat hier weinig aandacht voor lijkt te zijn. Wij denken daarom dat het anders zou moeten lopen. Hiervoor zijn wij momenteel een ouders lotgenoten coach groep aan het oprichten. In deze groep willen wij gelijkgestemden ouders bij elkaar brengen. Door middel van coaching, onderlinge herkenning en het bieden van steun willen wij al veel eerder de ouders het gevoel geven dat zij wel gezien en erkent worden.
Ben jij nu ook een ouder die een kind heeft die “anders” en lijkt het je fijn om hierin gesteund te worden, meldt jezelf dan nu alvast aan via dit contact formulier. Zodra wij voldoende aanmeldingen hebben zullen wij een datum prikken en deze lotgenoten bijeenkomsten op regelmatige frequentie terug laten komen. Wat ons betreft, hoeven ouders er vanaf nu niet meer alleen voor te staan. Met een kind wat “anders” is, is het leven al uitdagend genoeg.
